Hoe het begon...
Maandag 13 augustus 2012, ook nog ongeluksgetal, zal ik niet snel vergeten. We zijn afgelopen vrijdag door de huisarts doorgestuurd naar de kinderarts van het JKZ. Hij vertrouwt het niet. Jon voelt zich erg ziek zelfs na een anti- biotica kuur tijdens de vakantie...
Voordat we op vakantie gingen had Jon op haar benen uitslag die er al een tijdje zat. We dachten dat dit kwam van haar scheenbeschermers van de hockey. Tijdens vakantie draagt ze geen beschermers dus krijgt de huid de tijd om te herstellen. We gaan naar de Middellandse Zee, lekker zwemmen, die plekjes genezen wel. Maar dit was niet het geval. Ze had niet veel zin om activiteiten te ondernemen. Emma, haar vriendin die mee was op vakantie, snapte het niet. Normaal is Jon veel actiever Ze had geen zin om te zwemmen en als ze door Yannick en Jelle in het water wordt gegooid, kan ze er niet om lachen.
Als we naar een andere camping verhuizen geeft ze aan dat ze zich niet lekker voelt. Het is warm, 35 graden. Iedereen heeft het warm. Toch maar naar de arts in Frankrijk. Die plekjes genezen ook maar niet. De arts geeft haar een kuur en na onderzoek in het lab blijkt het een bacteriële infectie. De kuur moet gaan helpen. Ze hangt wat rond maar wordt niet beter. Ze had graag met Emma meegegaan naar midden Frankrijk, maar ze voelt zich te ziek.
Jan en ik gaan voor drie dagen naar de Olympische Spelen in Londen. Een klant heeft hem uitgenodigd en dat sla je niet af. Ik laat Jon wel naar de huisarts gaan met Jelle. Was ze nog nooit geweest,
vandaar met haar lieve broer! Laat haar bloed maar onderzoeken, zal me niets verbazen dat het de ziekte van Pfeiffer is. Ze heeft inmiddels een dikke nek gekregen en voelt zich erg moe.
Donderdag worden we gebeld, het beeld van het bloed is onrustig, Pieter Bas wil Jon graag even zien.
Hij bekijkt haar en stelt vragen, belt met de kinderarts in het JKZ.
Dan zit je dus maandag morgen bij de kinderarts in het JKZ. Ze stelt allemaal vragen aan Jon, voor zover ze die kan antwoorden dan. Ze voelt zich gewoon k..! Ze schrijft van alles op. We laten een ego maken van haar nek en een foto van haar borst. We wachten in een gangetje van het ziekenhuis en denken dat we straks gewoon weer naar huis kunnen. De kinderarts roept ons en we gaan zitten. Ze begint meteen: " Ik heb slecht nieuws, Jon is heel erg ziek, ze heeft kanker! De ziekte van Hodgkin."
Oke, dan ben je eerst even stil, je kijkt elkaar aan, is dit een film, nee, dit is echt! Je vraagt nog of ze wel goed gekeken heeft maar eigenlijk weten we het dan al, Jon is gewoon ernstig ziek!
De arts heeft dan al een afspraak gemaakt in het Sofia in Rotterdam, we moeten er meteen 's middags heen. Ze biedt aan om nog even wat te drinken maar eigenlijk wil je gewoon meteen naar huis.
Dan weet je niet meer wat je moet doen. Er gaan allerlei gedachten door elkaar, je kunt het gewoon niet geloven,zo'n gezonde meid die kanker heeft, het kan niet!
Als we thuiskomen vertellen we het de jongens en Kees, die bij ons aan het logeren is. Zij schrikken zich een hoedje en geloven het natuurlijk ook niet. Jan is al onderweg naar huis. Dan gaat de trein rijden... heel snel en stopt niet meer!
Met z'n drieën gaan we naar Rotterdam. We maken kennis met dokter van de Heuvel.
In dezelfde week krijgt ze een CT scan, Pet scan en halen ze een biopt uit haar nek. De beenmerg punctie zal ze niet snel vergeten. Wat heeft ze daar last van, twee gaten in haar rug.
Anderhalve week na de diagnose, belt de arts, het is echt Hodgkin, stadium 2/3. Donderdag 23 augustus wordt ze geopereerd, ze krijgt een porta cat. De dag erna start ze haar eerste kuur.
Ze moet twee weken Prednison slikken en diverse keren naar het ziekenhuis. Ze mag gelukkig steeds naar huis.
Inmiddels zitten we midden in de tweede kuur. Ze voelt zich aardig en is uit geweest. Haar vriendin Laura gaf een feestje. Ze heeft het tot 11 uur volgehouden.
Op dinsdag 11 september hadden we de nieuwe afspraak, overal lag haar in huis!
